Author: प्रितफुल

किमयाला सख्ख्या आईच्या जाण्याला अप्रत्यक्षरित्या कारणीभूत ठरवलच होतं तिने; अन् आता तर दुर्दैवाने किमया सोबत असतानाच अपघाताने ओढावलेल्या बाबांच्या मृत्युलाही किमयाच जबाबदार आहे; असं तिचं ठाम मत झालं. एक दिवस तिच्या मनातील भावनांच्या ज्वालामुखीचा उद्रेकच झाला व ती किमयावर कडाडलीच,

तू हे काय चालवलं आहेस? शुद्धीत आहेस का तू? आजवर मधुराच्या वियोगात वेडा झाला होतास. आत्ता आत्ता कुठे थोडा सावरत आहेस. तर हे कुठलं नवीन खूळ डोक्यात घेतलं आहेस? हे मृगजळ आहे. भूत आहे हे मानवी वेशातलं. कोणतेही विचार, भावना नसलेली जीवरहीत बाहुली, एक अंगार आहे ही. हिला हिरा म्हणून धरायला जाशील तर नुसते हातच नाही तर सारं आयुष्य करपून जाईल. खर सांगू का? तर तू प्रेमात पडला आहेस तिच्या, तुझ्या ही नकळत.

आज च्या भेटीत जर त्याने आपल्या प्रेमाची कबूली दिली नाही तर आपणच स्वतः पुढाकार घेऊन त्याला आपला आजवरच्या अव्यक्त प्रेमाचा नजराणा पेश करायचा या अधीर निर्णयाप्रत ती आली होती. पण म्हणतात ना, अगदी मनाच्या अंतरंगापासून कुणी कसलीही इच्छा व्यक्त केली की ती पूरी होतेच होते. याची प्रचिती प्रिया ला आजच्या भेटीतच आली.