कैसे जीते है भला…… हमसे सीखो ये अदा…
ऐसे क्यों जिन्दा है लोग…… जैसे शर्मिंदा है लोग……
दिल पे सहकर सितम के तीर भी…..
पहनकर पाँव में जंजीरे भी… रक्स किया जाता है….
आ बतादे ये तुझे कैसे जिया जाता है…..

“मला मदत हवीये”…….. हे एक वाक्य उच्चारणे हाही खूप लांबचा प्रवास असतो……. वय कुठचंही असो……. ज्यावेळी लक्षात येतं कि आता हा भार एका “टेकू”…… साठी थांबलाय त्यावेळी धारिष्ट्य लागतं कुणाच्यातरी दिशेची मदत मागणं ….

तर मला निवडलं… एक युगलगीत गाण्यासाठी…. माझ्याच वर्गातला एक नव्याने शाळेत आलेला मुलगा होता बरोबर… खूप छान……. “अंतरावरचे” बोलणे असायचे मुलामुलींचे .. त्यामुळे प्रत्यक्ष न बोलता फक्त…. तालमी सुरु झाल्या….. बाबा दौऱ्यावर होते म्हणून आई ला सांगून हे सुरु झालं…. माझ्या आई ला मी फक्त “गायिका” व्हावं असंच आयुष्यभर वाटत राहिलं……

गरज नाहीये याची…. सारी नाती जागच्या जागी ठेवत “लाकडी ठोकळ्यांचा”…एक खेळ पुन्हा शिकावा लागेल… आणि जो तो ठोकळा ज्या त्या जागी बसवावा लागेल….
मग रोजचाच रस्ता चम चम करेल…. बाहेरचे वादळ….आतल्या “वसंताचे “काहीच वाकडे करू शकणार नाही …… करून बघशील..?

“दुसरी शाळा”?… होय…… हा जीव मोठा झाला कि …… तुला प्रश्न विचारेल….. सर्व प्रकारचे…… त्याला विश्वास हि बसणार नाही….. कि आपण मोठे कसे झालो…… या जगात कसे आलो……आणि मग……पंख पसरून……… नवे प्रश्न घेऊन …..  शाळेत जाईल.

जन्माच्या वेळी मेंदूला दुखापत झाल्याने “लोळागोळा”…… होण्याचं नशीब घेऊन सार्थक आला होता… आधी कळले नव्हते…… पाच महिन्यांनी कळले होते आणि तिने व कुटुंबाने त्याच्याशी नाळ पुन्हा जोडून हर प्रकारचे प्रयत्न केले होते….. शेवटी दोन वर्षानी एक रुटीन म्हणून सगळ्यांनीच मान्य केले कि आता हे असेच… आणि जो तो आपापल्या दिनचर्येचा लागला होता….!