ऐक जरा, येणाऱ्या काळाची चाहूल… रित्या होणाऱ्या घरट्यात तुझीच साथ तर असणार आहे तुला! काय हवं काय नको हे जाणुन घ्यायला आता तरी कर सुरुवात.. कारण काडी काडी जमवून बांधलेल घरटं हा तुझाच तर सोस होता, मात्र येणाऱ्या एकटेपणाच्या काळोखावर मात करण्या, मूड स्विंग हा हवाच!
खूप रडून झाल्यावर किरणने आपल्या ओटीपोटावरून हात फिरवला म्हणाली “बाळा मला क्षमा कर आजचा तुझा शेवटचा दिवस. मी आयुष्यभर बिन बापाची वाढले सिंगल पेरेंटच दुःख मी आईच्या डोळ्यात बघितलं आहे. मी भोगलंय ते तुला भोगू द्यायचं नाहीये बाळा. उद्या तुला ह्या जगातून जायचंय good byee”
“….it means you’re not my real parents… मी तुमची मुलगी नाहीचए…” हे वाक्य सारखं कानात वाजत होतं. ती सतत कूस बदलत होती. “हे बघ, शांत रहा. सगळं उद्यापर्यंत नीट होईल,” मधूनच मनूच्या बाबाचं वाक्य आठवायचं....
काय काय गिफ्ट मिळणार याचा आनंद, मेहंदी ची तयारी, नवीन ड्रेसची खरेदी, विशेष बनवलं गेलेल जेवण, आत्या, काका, मामा, आम्ही सर्व भाऊ बहिण सर्वांच एकञ जमणं, काेण काय काय देणार यावरून सगळ्यांनी एकमेकाला चिडवणं, घर भरवून टाकणारे हास्याचे कारंजे आणि बरंच काही….. श्रावणाचे सगळे रंग या एकाच दिवसात दिसायचे !!!
पण बाबा गेल्यावर पहिलयांदा मला एकटेपणा आणि पाेरकेपणा यातला फरक समजला, खूप जाणवला. एकटं वाटणं किंवा असणही आणि पोरकं असणं यात जमिन आसमानचा फरक आहे, म्हणजे आई आहे माझ्यासाठी पण तरीही वङील नसल्यावर जाे पाेरकेपणा जाणवताे ना ताे खूप भयंकर असतो, शब्दात न व्यक्त करता येणारा.
‘जग ने छिना मुझसे मुझे जो भी लागा प्यारा!’…… रेडिओ वर सुरु असलेलं हे गाणं मनाला अलगत स्पर्श करून गेलं. नेत्राच आणि तिच्या बाबांचं अगदी आवडतं गाणं…….
मनात लपून बसलेल्या अनेक आठवणी हळूच भेटायला आल्या होत्या आज…… तिच्या बाबांची आठवण तिला नेहमीचीच, आज तेवढं निमित्त रेडिओ वर सुरु असलेलं गाणं झालं.
पाहतो तर इटुकली खारूताई 🐿 अंग चोरून लपलेली. मी अलगद पकडले तिला. किती छोटी अन् सुंदर होती. तळहातावर सहज बसली…… नाजुकशी,मऊशार……
वाटले सोडूच नये. पण वाट चुकलेली ती… कुणालाही सहज सापडली असती. कदाचित जीवाला मुकली असती…… तळहातावर घेऊन तसाच बाहेर गेलो….
जीन्यापलीकडे सीताफळाचे झाड होते… अलगद हात मोकळा केला… सरसर शेंड्याशी गेली…… हातावर स्पर्श ठेवून…..🐿
कैसे जीते है भला…… हमसे सीखो ये अदा…
ऐसे क्यों जिन्दा है लोग…… जैसे शर्मिंदा है लोग……
दिल पे सहकर सितम के तीर भी…..
पहनकर पाँव में जंजीरे भी… रक्स किया जाता है….
आ बतादे ये तुझे कैसे जिया जाता है…..
“मला मदत हवीये”…….. हे एक वाक्य उच्चारणे हाही खूप लांबचा प्रवास असतो……. वय कुठचंही असो……. ज्यावेळी लक्षात येतं कि आता हा भार एका “टेकू”…… साठी थांबलाय त्यावेळी धारिष्ट्य लागतं कुणाच्यातरी दिशेची मदत मागणं ….
