उद्यापासून प्रत्येकाने आपापलं काम आपल्या हाताने करायचं…. किचन आता फक्त इमर्जन्सी मध्येच सुरू राहील. ते पण फक्त माझ्या आदेशाने…. सकाळचा नाश्ता, दुपारचं जेवण आणि रात्रीचं जेवण आणि तेही मी ठरवलेले जिन्नस… इथे सगळं नीट चालावं असं वाटत असेल तर माझे आदेश गप गुमान पाळायचे… आज रात्री बारा वाजे पासून माझे नियम सुरू होतील. नियम मान्य नसतील तर बाहेर जायचं… बाहेर पोलिस आहेच…
तुम्हाला माहितीये?? तुमच्या हसण्याची पद्धत तुमच्या व्यक्तिमत्वाबद्दल काय सांगते ते? तुम्ही अगदी दिलखुलास म्हणजे तोंडभरून हसता का कधी? का घोडा खिंकळल्या सारखं खवचट हसता? का कितीही मोठा जोक झाला तरी फक्त स्माईल देता? का त्याच जोकवर तुमच्या चेहेऱ्यावरची रेष सुद्धा हलत नाही? कशी आहे तुमच्या हसण्याची पद्धत????
आपल्या खास व्यक्तींचे ‘मूड स्विंग्स’ सांभाळायचेत..?? मग त्यांच्या वागणुकीचा अंदाज आधीच लावून घ्या.. वाचा मूड ऑफ झाल्यावर कोण कसे वागेल..!!
माणसाला सुख हवं असतं, म्हणजे नेमकं काय हवं असतं? समजा उद्या त्या ‘अलाउद्दीन’ चा चिरागातील जिन अचानक आपल्या समोर उभा झाला आणि विचारू लागला, ‘बोलो मेरे आका क्या हुकूम है !’ तर काय मागणार आपण त्याला?
आपल्या आईवडील आणि आपल्या मुलांच्याही वरचे.. प्रथम स्थान जोडीदाराचे..!! आता हे आपल्याकडे जास्त पटणारे नाही हे मान्य. पण म्हणूनच, मला नक्की म्हणायचं काय ते पुढे अगदी लक्षपूर्वक वाचा म्हणजे १०१% पटेल.
हे चांगलं का वाईट ते ठरवण्याचा या लेखाचा हेतू नाही, कारण हा बदल काही एका दिवसात झाला नाही. खरंतर हा बदल एका पिढीत सुद्धा झाला नाही. सूक्ष्म बदल अनेक पिढ्यांपासून होत गेले असणार आणि त्याचमुळे आजच्या दिवसाला ही स्थिती आली आहे आणि ती काही अंशी आजच्या पिढीच्या पुढे असलेल्या अव्हानांना साजेशी अशीच आहे.
दोन वर्ष ब्रिटीश शाळेत शिकल्यामुळे माझ्या नकळत वयाच्या अकराव्या-बाराव्या वर्षापासून मला एक चांगली सवय लागली आहे. कोणी काही दिलं की पटकन ‘थँक्यू’ म्हणायचं. अर्थात ही सवय माझ्या अगदी नकळत लागल्यामुळे मला तिची कोणीतरी जाणीव करून दिल्यावरच ती समजली.
आपलं आयुष्य खरंच इतकं कंटाळवाण आहे की अठरा तासांमध्ये पाच सुद्धा चांगल्या गोष्टी घडत नाहीत? पण एक-दोन आठवड्यांच्या सरावानेच यात बदल झाला. मला अगदी सकाळपासूनच अमुक एक गोष्ट चांगली वाटायला लागली, आजच्या पाच गोष्टींमध्ये ही चांगली गोष्ट यायलाच हवी असं वाटायला लागलं.
‘My heart leaps up when I behold rainbow in the sky”. असा काहीतरी Wordsworth नावाच्या अवलिया चा संदर्भ ऐकला मॅडमच्या तोंडून आणि एकदम सोयराच वाटला मला तो. पडत्या पावसात झालेली तिची माझी पहिली भेट किती थेटपणे रुतून बसलीय काळजात.
पांढरा खडू, काळा फळा, निरागस चेहरे, छडी घेतलेल्या बाई, जेवणाचा डब्बा, पाटी, पेन्सिल, दप्तर, दगडांच्या भिंती अन् लाकडाचे बाक म्हणजे वर्ग. अन् असे अनेक वर्ग म्हणजे ‘शाळा’ तेव्हा समजली, १९८९ मध्ये.
