नाते बालक आणि पालकांमधले…. लहान मुलं, पौगंडावस्थेतील मुलं वय वाढत असतांना पालकांशी त्यांचे नातेसंबंध यांवर प्रकाश टाकणारी लेखमाला
आईवडिलांची पसंती म्हणजे जावई म्हणून कमावता आणि चांगल्या घरातला मुलगा आणि सून म्हणून घर सांभाळणारी, कुटुंबाचं, पै-पाहुण्यांचं करणारी मुलगी एवढाच निकष असायचा. आता हि झाली मागच्या काही पिढ्यांमध्ये होणाऱ्या लग्नाची गोष्ट.
सहा वर्षांचा मुलगा शाळेसाठी तयार होत असतो. म्हणजे आई त्याला दात घासून देते, बाथरूममध्ये नेऊन आंघोळ घालते. कपडे चढवते, सॉक्स-बूट घालून देते आणि नंतर त्याची bag आपल्या पाठीवर घालून त्याला वर्गापर्यंत पोहोचवते.
आपले पंख त्यांना देऊन मग आयुष्याच्या वादळात सगळं उध्वस्थ झाल्यावर असं का झालं ह्याची उत्तर शोधण्यापेक्षा त्यांच्या पंखाना अनुभवाचं बळ देणं हेच खरं प्रगल्भ पालकत्व आहे.
आजी-आजोबा आणि नातवंड हे नातं सगळ्यात सुंदर नातं असावं. आपले आई-बाबा म्हणून जे आपल्यावर ओरडलेले असतात, ज्या गोष्टींसाठी ओरडलेले असतात, त्याच गोष्टी ते नातवंडाना अत्यंत प्रेमाने सांगत, समजावत असतात. आपली मुलंही ज्या गोष्टींसाठी आपल्याला पळवतात त्या गोष्टी आजीकडून अगदी शांतपणे करून घेतात.
पैश्याने करोडपती आणि मनाने इतके उदार असणारे सावजी ढोलकिया जर आपल्या कर्मचाऱ्यांवर इतक्या कोटींची उधळण करू शकतात तर आपल्या मुलांसाठी त्यांनी किती केली असेल असा प्रश्न कोणाच्याही मनात येणं स्वाभाविक आहे. पण आयुष्य जगायला शिकवणारा हा करोडपती वेगळाच आहे.
त्यांची पहिली प्रतिक्रिया होती “नाही… हे काही बरोबर वाटत नाही. आपल्या मुलासाठी आपण होमस्कूलिंग करावं असं मला नाही वाटत. यात बरेच धोके असु शकतात” तो विषय तेव्हा तिथेच संपला मग मुलगी झाल्यावर ती वर्ष भराची होर्इपर्यंत आमची या विषयावर चर्चा झाली नाही. पण तोपर्यंत त्यांनी एका वेगळ्या दॄष्टीने शाळा या विषयाकडे बघायला सुरूवात केलेली होती.
२०१२ साली, माझा १९ वर्षांचा मुलगा अग्नेय, बी कॉम करत होता आणि त्याबरोबरच त्याचा CA म्हणजे Chartered Accountant किंवा सनदी लेखापाल बनण्यासाठी अभ्यास चालू होता.तो पहिल्याच प्रयत्नात CPT खूप चांगल्या मार्कांनी पास झाला होता आणि IPCC ची तयारी करत होता. रोज बारा ते पंधरा तास तो कॉलेज, क्लास आणि अभ्यास करायचा.
अनेक वर्षांपूर्वी माझाही मुलगा म्हणाला होता कि त्याला गिटार वादक व्हायचंय. मी स्पष्ट सांगितलं, हि असली थेरं करायची असतील तर माझ्या घरातून बाहेर हो आधी. नाहीतर माझ्या सारखा इंजिनियर हो. त्यानी माझं म्हणणं ऐकलं आणि आज तो एका मोठ्या कंपनीत मोठ्या हुद्द्यावर आहे.”…….. त्यांचा सल्ला ऐकून आम्हाला एक गोष्ट पटली, ती हि, कि कोणालाही सल्ला मागायला जायचं नाही! ‘ज्याचं जळतं त्याला कळतं’ म्हणतात ते उगाच नाही.
“Friendship Day” जवळ येत होता आणि इकडे रावी ची तयारी सुरु झाली होती. ती फार उत्सुक होती फ्रेंड्सशिप डे साजरा करण्यासाठी… हातांनी कार्ड्स आणि फ्रेंड शिप बेल्ट सुद्धा बनवणं सुरु होतं तीच.
मूल दत्तक घेणे हा एक मूर्खपणा खरंतर नाही. पण तयारी नसताना मूल दत्तक घेणे हा ठार मूर्खपणा आहे. म्हणजे समुद्रात पोहायला जाणे हा मूर्खपण नाही पण पोहायला येत नसताना पोहायला जाणे हा नक्कीच मूर्खपणा आहे. आमच्या आयुष्यात मिहिका आल्यापासून ती आमची जैविक (कसला भंगार शब्द आहे का – Biological Child जरा तरी बरं आहे.) मुलगी नाही हे जणू विसरूनच गेलो आहोत.
