अफवा नाही मनाचेTalks पसरवा
पण एकदाका या विनिंग पॉईंटला तुम्ही पोहोचलात की मग मात्र सगळं बदलून जाईल. यश त्यांनाच मिळतं जे त्या एका रात्रीसाठी कित्येक रात्री जागतात. या यशाच्या मागे २१२° चा खडतर प्रवास प्रत्येक यशस्वी माणसाला करावाच लागतो. पण हा प्रवास न थांबता, न डगमगता आणि न हरता करावा लागतो यशाच्या शिखरापर्यंत पोहोचण्यासाठी!
मानवी प्रतिकारशक्ती मजबूत असल्याने कोणताही आजार आपल्यापासून दूर राहतो, सकारात्मक विचारसरणी स्वीकारल्याने जीवन आनंदात जगता येतं. मनाचं आणि शरीराचं असणार नातं ज्यावेळी आपणास समजतं त्यावेळी नकळत आपण स्वतःलाच बरं करतो. सध्याचं जीवन हे धावपळीच बनून गेलेलं आहे, यात माणूस आपला टिकाव लावण्यासाठी प्रयत्न करतोय पण हे सर्व करत असताना त्याला काही गोष्टींचा त्याग करावा लागतोय.
जेव्हा माणसाला आयुष्यातली प्रत्येक गोष्ट नकारात्मक भासू लागते आणि हि स्तिथी जेव्हा कळस गाठते तेव्हा माणूस नैराश्याचा शिकार होऊ लागतो. हा नैराश्याचा विकार जर दीर्घकाळासाठी आपल्या जीवनात राहिला तर ही समस्या जीवघेणी ठरू शकते. चिंता आणि तणावांमुळे एड्रीनलीन (adrenaline) आणि कार्टिसोल (cortisol) या हार्मोन्स चा बॅलन्स बिघडतो.
आपल्याला माहितीये “ज्ञान बाटना बाहोतही आसन बात है” तर मग हेच ‘ज्ञान बाटना’ म्हणजे काही स्ट्रॅटेजी ठेऊन आपल्या मुलांमध्ये बालपणापासून हे सफलतेचे बीज रोवले तर नक्कीच ते मुल आपल्या आवडीच्या क्षेत्रात सफलता मिळवू शकेल.
सगळंच आवडीचं होतं तिच्या, हा सागरी किनारा, मावळतीचा सुर्य, बसण्यासाठी रुपेरी वाळूचा गालिचा. खूप आधार वाटायचा तिला त्याचा. त्याच्या लाटांकडे आश्वासक नजरेने बघताना तिच्या मनातल्या विचारांच्या लाटा कधी शमायच्या तिचं तिलाच कळायचं नाही.
याबरोबरच परिसरातील प्रत्येक गावात कपाटावर लिहिलेल्या मजकुराबाबत चवीने चर्चा झडताना दिसत होत्या. कपाटावर लिहिले होते, भाऊ आम्हाले माफ करा! आमची चूक झाली की, आम्ही तुमच्या घरात चोरी केली. यापुढे कानाले खडा लाऊन शप्पथ घेऊन सांगतो, अशी चोरी जन्मात कधीच करणार नायी!
तांब्या हातात देऊन तिथेच रेंगाळत बसायचीस तेंव्हा सगळ्या दिवसाचा शीण लगेच विरायचा तुझ्या चेहऱ्यावरचा. हा आपला वेळ असायचा. चार घटका फक्त आपण तिघे असं जगून घ्यायचीस तू आणि परत पदर खोचून रात्रीच्या स्वयंपाकाला जायचीस.
तुझे नाव तर मी त्याच दिवशी टाकले ज्या दिवशी तू निघून गेला होतास. पण तू येशील अशी आशा होती मनात. पुढल्या आठवड्यात देवगडातून पत्र आले. आणि आश्चर्य म्हणजे आंतरदेशीय पत्रात एक फोटो सुद्धा होता. आम्हा सगळ्यांसाठी हे नवीनच होतं.
वयाच्या २० व्या आणि ३० व्या वर्षात प्रेमात पडून हृदयाचे तुकडे झालेला करण आपली करुण कहाणी मांडतो. त्याच्या चिंता, त्याचा प्रेमभंग झाल्यामुळे आलेलं नैराश्य आणि त्यासाठी करावा लागलेला संघर्ष, चित्रपटनिर्मितीचे आनंद देणारे आणि काळीज कोरणारे अनुभव मनाला चांगलेच भिडतात.
