Tagged: कविता

बाप (कविता) – वनेश माळी …. बाप तुझ्या जाण्याचं, फारसं मला खुपत नाही. पण पांढरं सारं कपाळ तिचं, मनी माझ्या खुपत राही. बाप विना पोर मी याचं फार दु:ख नाही न पाहिलेलं कुंकू तिचं …

कोणीच नव्हतं तेव्हा बोलायला
कधी ते नव्हते तयार ऐकायला
त्यांना लोकांची माया नव्हती
लोकांना त्यांची दया नव्हती

तळाशी साचलेले लपवत होती
अडथळे वाटेतील चुकवत होती
चांगले वाईट सामावून स्वतःमध्ये
आजही ती….शांत वाहत होती.

माझ्या कवितेतली ती
गावची गंधित माती..
शब्दात सुगंध भरती
रीत जगण्याची सांगती.

मुग्ध मनाच्या नयनातील
कुणी टिपावे भाव-विभोर,
शिळ घालतो वेडा वारा
अवचित येई वळवाची सर||

जन्माआधी जन्म जिचा होतो
मरणानंतरही माग तिचा उरतो
चिकटते कायम भिनते रक्तात
पुरून उरते सकला ही ‘जात’…

का कळेना..
कोसळती पुल,
उडते धांदल,
प्रेतांची दलदल.